Een extra dag in Whitby gebruiken we om de omgeving te verkennen. We gaan met de trein naar Pickering. De stoomtrein wel te verstaan. Dat is een hele belevenis. Net als op veel andere plaatsen zijn het 'vroegbejaarde' vrijwilligers die deze spoorlijn en de dienst er op gaande houden. Alles oud, zeer degelijk en technisch perfect onderhouden. Alleen aan de bekleding en de vering van de bankjes in de rijtuigen zie en voel je de jaren af. Ik schat onze machinist/stoker zo rond de 65, de conducteur is minstens tien jaar ouder. Hetzelfde geldt voor de man die met zijn karretje 'refreshments' steeds van voor naar achter door de trein schuifelt.
Vanuit Whitby gaat het eerst naar Grosmont. Daar wisselt onze stoomloc voor een diesel. Kost een kwartier, veel drukte op het perron en hele drommen mannen van mijn leeftijd die elke actie en handeling nauwgezet fotograferen. Tja, mannen en treintjes, die hebben toch vaak wat samen.
Dan met de diesellocomotief ervoor richting Pickering. Eerst nog door een glooiend landschap met veel loofhout, kleine weitjes met een paar schapen en mooie koeien. Dan wordt het landschap kaler, leger en steniger. Overal veel varens en wat hoger op de hellingen een soort heide. Mooie kale hellingen steken tegen de blauwe lucht af, met hier en daar een solitaire boom er bovenuit.
Met tussenstops in Goathland, Newtondale Halt en Levisham komen we na ruim anderhalf uur aan op onze eindbestemming Pickering. Ook echt het einde: op het pittoreske station is een betegelde muur rond het einde van het spoor gemetseld. Tijd voor de inwendige mens: een fruitscone met jam en clotted cream voor de een, een kaasscone met ...chilisaus voor de ander. Zoet en hartig. Natuurlijk met een grote pot thee. Very English indeed.
Ons retourtje vertrekt weer om drie uur, dus hebben we tijd voor een wandeling door de beboste omgeving. Onze terugreis gaat wel helemaal met de stoomloc voor de trein. Af en toe lang wachten want het is enkelspoor en alleen bij de stations kunne twee treinen elkaar passeren. Blijkbaar zitten wij precies in het verkeerde ritme want we staan heel wat stil. Geen straf, de hele reis is een belevenis op zich. In Grosmont moeten we dit keer overstappen. Voor het laatste stuk een andere trein met chiquere rijtuigen, en een machinist die er meer de sokken in zet. Door de open raampjes boven ons dwarrelen de stukjes roet naar binnen. Bij elk karrenspoor dat de rails kruist fluit de hese stoomfluit door de groene dalen. Geweldig.
Als we in Whitby over het perron naar de uitgang lopen en ik een blik in de locomotief werp, nodigt de machinist me uit 'op de bok'. Ik klim naar boven in een stalen wereldje van antieke meters, olie en kolen. Met naar voren toe een groot witheet gat waar de grote brokken cokes het vuur gaande houden. Ik fotografeer, de machinist fotografeert mij. Leuk. Zou ik dan ook zo'n 'treinmannetje' worden?
's Avonds komen de fietsen uit de bakskist en maken we een rustig tochtje langs hetzelfde spoor. Meest goed vlak. Tot we het spoor verlaten en we wegen krijgen waar we verschillende malen bordjes zien met : helling 20%... valt niet mee op die vouwfietsjes. Maar fietsend en lopend allemaal gelukt. Gewoon vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten