Waggelen, 45 uur lang

De laatste dagen voor vertrek zagen we de voorspellingen gunstiger worden. Eerst stond er steeds een redelijk stevige wind uit noordelijke richtingen en dan is een noordwestelijke koers (rondje tegen de klok in) op zee niet fijn. Zeker niet als je daar twee dagen tegenin moet. Maar de laatste dagen draaide de wind in de vooruitzichten meer naar noordoost en oost. En dus maakten we uiteindelijk om vijf over twaalf in de nacht van zaterdag op zondag los in de Roompotsluis en konden een noordwestelijke koers gaan varen.
Het eerste stuk was best spannend met een heleboel tonnen en ondieptes om ons heen in de zwarte nacht. Op de motor varend en op de instrumenten turend gingen we van boei naar boei. In het donker ook passeerden we de aanloopgeul vanuit het noorden naar Vlissingen. Veel verkeer maar met onze nieuwe AIS op de iPad perfect te zien en volgen. Op tijd uitwijkend kronkelden we er mooi doorheen. Parallel aan de Eurogeul gingen we naar de Noord-Hinder, het drielandenpunt op zee waar Nederland, België en Engeland bij elkaar komen. Vanaf dat punt in een rechte haakse lijn de shippinglanes overgestoken en ook daar op de AIS mooi kunnen zien of we veilig voorlangs of beter achterlangs konden gaan.
Na de shippinglanes wordt het een stuk leger op zee. Inmiddels was het licht geworden en koersten we op Lowestoft. Verwachte aankomst einde van de zondagmiddag. Al die tijd weinig wind en dus veel motoren. De zee deinde nog een beetje na van de hardere winden de dagen ervoor, en dat betekent dat de boot nogal waggelt. Vlak voor Lowestoft besloten we door te varen om langer gebruik te maken van deze gunstige windomstandigheden. Door naar Whitby dus, maar eerst iets naar de kust voor telefoonbereik en een berichtje aan Marike en Rutger.
De tweede nacht op zee was rustig en fris. Lekker gegeten van de opgewarmde nasi en toen weer naar het wachtsysteem: ongeveer twee uur op en twee uur af. Als ik ging liggen en mijn ogen dicht deed was ik meteen vertrokken. Dat heb ik vaker op zee.... Heerlijk, maar nu moest ik wel een beetje bij de les blijven. Boven Great-Yarmouth wemelt het in het zeegebied oostelijk van Hull van de olie-en gasproductieplatforms. Allemaal met een paar stilliggende schepen er omheen en allemaal fel verlicht. Je moet er uit de buurt blijven en met een toch vrij strakke koers is dat goed gelukt. Wel een paar keer het tij stevig tegen gehad: op een bepaald moment was de snelheid over de grond maar  2,7 kts. Blijkbaar had ik een meer gebruikte koers uitgezet, want er kwamen voortdurend schepen echt kaarsrecht van voor en van achter. Een soort kanaal op zee leek het wel. Onder andere twee grote veerboten naar Hoek van Holland en Europoort, vlak na elkaar.
Maandagmiddag bleek dat we net te laat in Whitby zouden binnenkomen om de laatste brug naar de jachthaven te kunnen halen. En dus besloten we wat eerder bakboord uit naar Scarborough te gaan, waar we rond vier uur arriveerden. Een heel vriendelijke harbourmaster aan de marifoon, een vriendelijke assistente op de steiger om ons te verwelkomen en later 's avonds een praatje op de steiger met de commodore van de club. Een zeer gastvrij onthaal.
Scarborough is een leuk stadje met een druk waterfront, visserij en recreatie gemixt. Na een paar omzwervingen kwamen we hoog boven zee uit bij het Grand Hotel, volgens de gids een chique hotel in Victoriaanse stijl. Dat klopt. Het torent vlak bij zee hoog boven het water uit en je kijkt over de hele baai uit. Erg mooi. Tegelijk helaas ook wat verlopen, heel jammer. Toen wij de lobby inliepen, zagen we op een groot tv-scherm net de Spelers voor de wedstrijd Nederland - Chili het veld oplopen.  Met een pint of lager en in een echte clubfauteuil hebben we op ons gemak (en voor het eerst in jaren) de wedstrijd gevolgd. Althans de eerste helft. En dus de goals in de tweede helft gemist. Overtuigend door naar de volgende ronde!