Een dag voor mezelf en de Brandaen

Het is wat stil aan boord van de Brandaen. Rutger en zijn lieve vriendin Sophie zijn met de veerboot vanuit Dover weer naar Duinkerken vertrokken. Bijna een week lang logeerden zij aan boord. Vorige week zondag stonden ze plotseling op de steiger, als aangename verrassing. Als wij overdag zeilden, trokken zij er met de auto op uit. En ’s-avonds waren ze aan boord en deelden in de pret en gezelligheid. Hert was een fijne week. Nu zijn ze weer terug in Nederland. Daardoor is het hier wat stil.

Sophie heeft heerlijke chocoladetaart gebakken voor mijn 

verjaardag. Smullen

De Brandaen is volgens de specificatie gebouwd voor een langdurig verblijf van twee stellen aan boord. Met voldoende comfort en privacy. Rutger en Sophie hadden de voorkajuit. Die heeft een tweepersoons bed waarin je voeten bij die van de ander liggen. Verder is het bij het hoofdeinde gewoon bijna twee meter breed. Comfortabel dus, voor een stel. In de voorkajuit is verder aan stuurboord een grote hangkast (daar heb ik de e-bike hangen) en aan bakboord een wastafel met boven- en onderkast. Onder het bed is ruimte om zeilen op te bergen. Normaliter ligt daar de gennaker die vanuit het voorluik wordt gehesen. Daar weer voor staat in een aparte ruimte de accu van de boegschroef en daar weer voor is de ankerbak met een heleboel meters ankerketting. 

Dat deel was dus afgelopen week het domein van zoonlief en zijn Sophie. 

Midden in de boot is de kajuit met centraal daarin de doorgestoken mast. Soms wat onhandig want als er bezoek is moet je steeds om die paal heen kijken om elkaar te zien. Rond de mast is de kajuittafel met een bijna rondzit. Daar tegenover aan stuurboord twee fauteuils. Onder één van die fauteuils zit de voorraad reserveonderdelen, onder de andere een van de twee drinkwatertanks. Bij elkaar ruimte voor vierhonderd liter water. Wij gebruiken eigenlijk altijd maar een tank. Dan ververst het water sneller en dat vinden we prettiger. Aan stuur- en bakboord zijn in de kajuit diepe kasten. Zowel achter de banken als daarboven. Daar kan een massa proviand in. En toch moeten we nu steeds vaker naar de winkel om zaken aan te vullen. Dan is er in de kajuit verder aan stuurboord de kaartentafel met gps, marifoon en radar. En aan bakboord de kombuis. Weggewerkt in de voorkant van de kaartentafel en de voorkant van de kombuis zitten twee dieseltanks. Samen goed voor zo’n driehonderd liter. In de kombuis een dubbele wasbak, een koel/vrieskist en een cardanisch opgehangen driepits fornuis met gasoven. Achter de kaartentafel zit de deur naar de badkamer. Met daarin een vacuümtoilet, een wastafel met kastjes en een douche. Heerlijk om zo nu en dan aan boord te douchen en na afloop zowel jezelf als de badkamer weer helemaal fris en schoon te hebben. Achter het toilet is een ruimte met daarin de dieselkachel en al mijn gereedschap. Volgens Ermi neem ik altijd teveel mee, maar ik vind toch ‘beter mee verlegen dan om verlegen’.

Bij Hans van de eaSea in de kajuit, ook een Van de Stadt

Achter de kombuis is de deur naar de achterkajuit. Daar slapen wij. Een lekker groot bed, vergelijkbaar met thuis. Een groot luik recht boven mijn hoofd kan bij warm weer wagenwijd open. Verder een hang- en legkast met onderin de boiler en daarboven een elektrisch oventje (perfect om broodjes af te bakken). Nog verder naar achter zijn er twee bakskisten. Een grote aan stuurboord voor lijnen, reddingsvlot, fenders en reservediesel. En een achterin over de volle breedte. Daar staan de fietsjes en liggen de rubberboot en het reserve-anker. Oja, en ook nog een bun voor de twee gasflessen. Helemaal achterop is een klein zwemplatform met, jazeker nog een douche met warm en koud water. Lekker om af te spoelen na het zwemmen of ’s-ochtends vroeg wakker te worden als je geen zin hebt in de vaak niet zo schone havendouche.
Nou dat is dan de Brandaen. Een geruststelling wellicht voor wie dacht dat wij al deze weken Spartaans hebben gewoond en geleefd. Dat is dus niet zo.

Mooie vergezichten hier bij South Foreland

Vandaag is Ermi met de anderen naar een van de vele parktuinen hier in Kent. Mij trekt dat niet zo, dus heb ik de e-bike uit de hangkast gehaald, de accu opgeladen en ben gaan e-fietsen richting Ramsgate. Eerst bij Dover Castle de berg op. Daar hadden zowel ik als de e-bike het toch nog even zwaar mee. Eenmaal boven gaat het gemakkelijker en tussen de graanvelden door fiets ik naar St. Margarets at Cliffe. Daar lees ik op een informatiepaneel dat deze plaats het dichtst bij het Franse vasteland ligt, dichter nog dan Dover. Achttien mijl. Ik zie bij dit weer ook duidelijk de overkant.

Ik volg het klifpad dat eigenlijk voor wandelaars is en op verschillende plaatsen maar een paar meter van de klifrand loopt. Zonder hekken; meteen daarna gaat het meer dan vijftig meter recht naar beneden. Langs de kliffen kom ik bij Kingsdown, dan Walmer met Walmer Castle langs het water en dan ben ik in Deal. Dit stuk tussen Dover en Ramsgate heb ik niet eerder bezocht. Het is een landelijke omgeving met mooie vergezichten over het water. Zeker nu de zon pleksgewijze door de bewolking schijnt en een mooi vlekkenpatroon op het water tekent dat van bovenaf goed te zien is.

Schitterende, aanlokkelijke uithangborden. Ik kan de 

verleiding niet weerstaan

In Deal eet ik mijn eerste pizza van deze reis. Met salami. Heerlijk, maar wel net iets te groot. Op mijn gemak fiets ik langs het water terug. Ben benieuwd hoe Ermi de tuinen vindt. Dat zal ik straks wel horen.
In St. Margarets at Cliffe besluit ik mezelf in The Red Lion op een ‘half pint of lager’ te trakteren. In het zonnetje. Daarna de laatste loodjes. Ik heb verschillende stukken zonder de e van e-bike gefietst, bang als ik was dat de accu te vroeg leeg zou zijn. Ofwel vlak vóór de laatste klim. Nu gebruik ik hem echter wel en met weinig inspanning zoef ik de laatste stukken omhoog. Dan een lange afdaling rond Dover Castle en plotseling sta ik weer midden in Dover. De accu is nog niet leeg. Een geweldige uitvinding zo’n e-bike, zeker als je de aanvankelijke schroom en gêne hebt overwonnen.

Als het weer het toelaat steken we morgen over naar het vasteland. Dat geeft het gevoel dat er een einde komt aan ons rondje UK.