In de achtbaan de Noordzee over

Hoteldebotelend zijn we van Dover naar Oostende gerold. Mooier kan ik het niet maken. In Dover hebben we een dag extra gewacht en daarmee de ergste wind aan ons voorbij laten gaan. Wat er van de wind overbleef was nog steeds meer dan genoeg om ons een onaangename oversteek te bezorgen.

Half vijf trossen los! 's-Avonds maken we die afspraak en zetten de wekker. 's-Ochtends lijkt dat veel vroeger. Omdat je weet dat je vroeg moet vertrekken... slaap je de hele nacht nauwelijks. Ik lig dan maar op de wekker te wachten. Vlak voordat die afgaat val ik dan in slaap en wordt een paar minuten later ruw gewekt. Buiten is het nog donker, op de neonverlichting rondom de haven na. Aan stuurboord naast ons ligt de eaSea van de ene Hans en Gea, aan bakboord de Seventy-7 van de andere Hans en Micheline. Allemaal zware zeilpakken aan met daaronder lang ondergoed en nog een heleboel laagjes kleding meer. Uit ervaring weten we dat het fris is zo vroeg op zee. Ook midden in de zomer. Iedereen zijn reddingsvest aan, oke, dan gaan we. Port Control geeft toestemming de haven te verlaten. Dat doen we, in colonne. In de voorhaven de kop in de wind en het grootzeil eruit. Hier is het rustig.

Buiten is het heel anders. Direct staat er zo'n twintig knopen wind uit west tot noordwest. Het eerste stukje de hoek om richting Ramsgate is dat goed. We hebben stroom mee (daarom moesten we zo vroeg uit de veren) en het gaat hard. Meest over de acht knopen. Bij de oostingang van Dover nog even tussen de continue stroom veerboten door laveren en dan richting shippinglane. Die 'autosnelweg' voor zeeschepen moeten wij haaks oversteken en dat betekent een graad of veertig afvallen en de wind recht van achter. Dat is een nogal onplezierige koers. We rollen alle kanten op, laten twee vrachtschepen voorgaan en hobbelen dan de zuidwestgaande lane over. Zo'n baan is een mijl of vier breed. Alle ruimte zou je zeggen, maar die grote jongens gaan hard en varen over de volle breedte van de lane. Het enige wat je zeker weet dat ze in deze lane van bakboord komen. Op de AIS kunnen we precies zien wie er aan komt en waar en over hoeveel tijd hij ons passeert.
Dan zijn we in de 'middenberm' en loeven weer wat op voor een betere koers. De ene Hans doet dat ook, de ander gaat rechtdoor. Die zien we pas weer in Oostende.

In de shippinglane varen grote snelle jongens

Intussen is de wind zeker niet minder geworden. Regelmatig geeft de meter vijfentwintig knopen aan, met een enkele uitschieter naar dertig. En steeds achterlijk. Geen van beiden worden we er zeeziek van, maar aangenaam is anders. Vijfenzestig mijl, ofwel honderdtwintig kilometer, is dan een heel eind.
Nadat we de shippinglanes gepasseerd zijn overleggen we via de VHF en besluiten noordelijk van de zandbanken te varen. Dat is iets om ten opzichte van er tussendoor, maar bij deze wind en golfslag lijkt ons dat een stuk veiliger en comfortabeler. Toch komt er af en toe een extra hoge golf van opzij die ons een enorme zwieper geeft waarbij we alle kanten op rollen. Gelukkig zonder dat we er blauwe plekken aan overhouden. De andere Hans is minder gelukkig en houdt er voor een paar dagen een zeer been aan over.

Op de AIS zien we op een gegeven moment aan de Franse kant van de shippinglane de Pietertje 2 varen van Hilco en Pien, ook uit Den Osse. Zij gaan erg hard. Op hun website hebben we kunnen volgen dat zij dit jaar de zuidkant van Bretagne hebben bezeild. Ons rondje UK is mede gebaseerd op hun rondje in 2008 waarover we op hun website veel hebben gelezen. Zij gingen destijds met de klok mee, wij er tegenin. Volgens hun koers stevenen zij vandaag af op Vlissingen of de Roompot.

Napraten in de haven, en genieten van de mooie lucht

Parallel aan de shippinglane varend hebben we de wind nog enigszins schuin in en dat is comfortabeler dan recht van achter. Om dat zo te houden stel ik de voor ons varende Hans (van de Seventy-7) voor om op deze koers door te gaan naar Zeebrugge. Zijn antwoord is klip en klaar: 'Ik ben helemaal klaar met deze zee, ik ga rechtstreeks naar Oostende'. Geen goed argument natuurlijk, maar ik voel met hem mee en we sturen naar Oostende. Nog een dikke vijftien mijl...
Langzaam komt de bebouwing boven de horizon uit. Eerst de grote zwarte toren, dan de flats en langzaam ook de haveningang met de nieuwe dammen. Net iets meer dan tien uur na vertrek uit Dover varen we daar met stevige golven tussendoor, we worden als het ware naar binnen gespoeld. Zeilen naar beneden, fenders uit, lijnen klaar want om de hoek is direct de jachthaven. Daar liggen Hans en Micheline met hun Seventy-7 al tegen de kade. Wij er tegenaan, motor uit. Rust.
Even later komt de andere Hans binnen. Hij heeft de hele overtocht gezeild, terwijl wij het laatste stuk de motor hadden bijstaan. 's-Avonds borrelen, chili con carne met z'n allen, stevig nakaarten en dan vroeg naar bed.

Voor Zeebrugge, altijd een onrustige zee

Het laatste gastenvlaggetje gaat uit het stuurboordwant

Vandaag met stroom mee van Oostende naar Middelburg. Weer vroeg op, maar niet zo vroeg als gisteren. Net als ik de marina uitvaar zet de havendienst de lichten op rood. En houdt ze op rood voor ongeveer vijf kwartier. Er komt een groot cruiseschip binnenvaren, de Voyager, en daar moeten we op wachten. Ik zie hem op de AIS nog een aantal mijlen voor de haven varen. Denk dan: daar kan ik nog wel voor langs. Maar de havendienst is natuurlijk en terecht onverbiddelijk: wachten. Tegen de tijd dat we mogen, ligt de hele kom vol Nederlandse zeilboten die allemaal met de stroom mee richting Zeeland willen. Een uittocht in de havenmonding. Op zee is het ontzettend rustig vergeleken met gisteren. Er staat nog een flinke golfslag van de uitdeinende zee, maar oncomfortabel is het zeker niet. Weinig wind, stroom mee, genua op, motor zachtjes bij. In een paar uur zijn we voorbij de uitgebouwde zeehaven van Zeebrugge en dan is met het goede zicht Vlissingen in de verte al te zien.
Voor Vlissingen is het altijd lekker druk met grote scheepvaart die alle richtingen op vaart. Van en naar Antwerpen, richting Zeebrugge en via de Sardijngeul richting Rotterdam. Goed opletten, maar ook wel interessant varen en alles volgen. Wij parallel aan het hoofdvaarwater daar nog een beetje tussendoor. Ik meld me aan bij Centrale Vlissingen, de mevrouw van de Centrale ziet waar we varen en dankt voor de oproep. Door naar de sluis die toegang geeft tot het Kanaal door Walcheren. Even later zijn we geschut en zijn we echt weer in Nederland. Ons rondje Engeland zit er op. Alleen het staartje in eigen land nog.

Groot en wat kleiner, het past allemaal op het water

In Middelburg vinden we een rustig plekje na de brug. Pannenkoeken. Morgen door naar Den Osse.