Bekend terrein

De zon schijnt volop als we met nog zes andere jachten rondcirkelen voor de swingbridge die naar de sluizen van Muirtown leidt. We blijven een beetje opzij om ruimte te houden. De sluismeester komt langs de kade gelopen en kijkt wie er allemaal mee wil. Via de VHF roept hij ze een voor een op. Hij beslist uiteindelijk dat wij zodadelijk als eerste naar binnen gaan en aan stuurboord afmeren.

Muirtown lock, de eerste van een trap van vier

Langzaam varen we de sluis in, de lijnen gereed om op te gooien naar de sluismeester, boegschroef klaar voor gebruik. Het gaat rustig: lijn opgooien, om de haak en het eind rustig terug. 

Ermi hoog en droog op de kade met de voorlijn

Na ons volgen de andere zes, de laatste ligt bubbel bij een ander jacht. Na de eerste schutting zijn we op gelijke hoogte met de kade gekomen en stapt Ermi af. Met de voorlijn loopt zij met de boot mee naar de volgende kolk terwijl ik op de motor meevaar. Kolk na kolk gaan we omhoog, ongeveer drie meter per keer. Dan zijn we klaar met ‘Muirtown’, draaien de bovenste deuren open en ligt het kanaal voor ons. We varen door pikzwart water omgeven door alleen maal groen en boven ons schitterende wolken. Wat wil je nog meer?

Na het lock Dochgarroch leggen we aan en maken van daaruit een mooie fietstocht langs het kanaal. Heen een beetje hobbelig, terug langs de andere kant door hoog gras en een paadje van amper twintig centimeter breed. Hoe krijgen we die toch altijd gevonden? Voor ons is gerestaureerd visserschip afgemeerd. Drie mannen staan achterop te kauwen op wat bij nader inzien stokvis is. Ze komen van de Faeröer Eilanden, zijn alle drie met pensioen na loopbanen als navigator op zeeschepen. Nu geven ze nog les op de zeevaartschool van de Faeröer. We praten over de ontvolking van het platteland. Ook op hun eilanden is dat het geval: steeds meer van de 48.000 inwoners van de eilanden trekken naar de hoofdstad. Een niet te stoppen proces, niet allen op de Faeröer maar overal ter wereld.

Urguhart Castle kijkt in twee richtingen uit over Loch Ness

‘s-Ochtends gooien we los en zijn in een mum van tijd op Loch Ness. Zes jaar geleden fietsten we het Great Glen trail van Fort William langs de drie lochs naar Inverness. Door de heuvel en langs de lochs. Je zou dit dus bekend terrein kunnen noemen. Vanaf het water ziet het er heel anders uit. In onze herinnering waren de bergen steiler. Waarschijnlijk komt dat omdat we toen moesten trappen… en soms lopen.

Even een rondje in de bijboot voor plaatjes van de Brandaen 

De dieptemeter wijst gestaag grotere dieptes aan. Totdat hij bij 182 meter gaat knipperen en blijft steken, te diep. Met een klein windje op kop en de motor stationair vooruit genieten we van het uitzicht. Bij Drumnadrochit leggen we de Brandaen stil bij Usquhart Castle. Nu staat alleen de toren aan de waterkant nog fier overeind, maar goed is te zien hoe groot dit fort in het verleden moet zijn geweest. Het kijkt in twee richtingen het hele loch over.

Midden op Loch Ness leggen we de boot stil en pompen de bijboot op. Motortje erachter en camera mee voor een reeks mooie, maar wiebelige plaatjes van onze eigen boot op deze bijzondere plek. En nee, Nessie hebben we niet gezien. Wel een paar straaljagers die met donderend geweld amper honderd meter boven ons kwamen overgeknald. Ook spectaculair.

Rustige plek in het drukke en toeristische Fort Augustus

Na een mooie tocht leggen we aan voor de sluizen van Fort Augustus. Een echt toeristenplaatsje, ontstaan rond de trap van vijf opeenvolgende sluizen die hier bijna tweehonderd jaar gelden zijn gebouwd. Vanuit onze eigen kuip volgen we met plezier de verrichtingen van alle toeristen op de kant, terwijl op de achtergrond continu een in vol ornaat uitgedoste piper doedelzakmuziek ten gehore brengt.

De tweede helft van Nederland – Argentinië zien we in de pub British Legion, samen met de crew van een Noors Vikingschip dat na ons met een gebroken mast is aangekomen. Jongens en meiden met ruige haardossen en dikke truien, mooi om te zien. In de wedstrijd lukt het maar niet om te scoren, de Argentijnen houden achterin alles dicht. Exact op het fluitsignaal aan het einde van de tweede helft knipt de barman met zijn afstandbediening de televisie uit: sluitingstijd!! Op ons gemakkie slenteren we terug en duiken onder de wol. De volgende ochtend krijgen we per sms de gemiste uitslag. Jammer, we waren zo ver.