Well of the Seven Heads

Loch Ness is al zeer de moeite waard, maar na Fort Augustus ontrolt zich een volgend schitterend landschap. Veel kleinschaliger dan het grote loch, dat wel, en juist dat maakt het zo mooi.

De trap van vijf sluizen midden in Fort Augustus nemen we min of meer geroutineerd. Heel veel bekijks en af en toe hulp van een bereidwillige Chinees als we van sluis naar sluis gaan. Naast ons ligt een gerenoveerd visserschip met aan boord een crew die een documentaire voor de BBC maakt met een oud-nieuwslezer als centrale figuur. Hij wordt van alle kanten gefilmd en gefotografeerd. Op een gegeven moment komt de geluidshengel overgebogen naar de Brandaen en begint hij een interviewtje met me. Waar we vandaan komen en of we meer van de kanalen dan van de zee houden? En in Nederland hebben jullie toch ook genoeg kanalen. Ermi wordt van de kade geroepen en klimt langs een glibberige trap weer een boord om een paar vragen over zeeziekte te beantwoorden. Even later is onze, ook Nederlandse, achterbuurman van de Lacatherine aan de beurt. Daar zijn vader en zoon aan boord. Pa dik in de tachtig, zoon dik in de zestig. ’s-Ochtends doen ze beiden gymnastiek in de kuip om soepel te blijven.

Lock Kytra, alweer zo'n idylisch plekje met zonovergoten groen

Na de sluizen zoek ik een plekje met internet om van afstand de nodige betalingen voor mijn werk te doen. Dat lukt, zij het met veel moeite en nog meer geduld. De techniek staat voor niets… maar niet heus.

De route in de middag is schitterend; lock Kytra, lock Cullochy, allebei heel pittoresk, dan Loch Oich. Dat is een loch dat met rode en groene tonnen is beboeid. Het ene moment is het dertig meter diep, het volgende tussen twee tonnen amper vijf. Op een paar plekken liggen afmeerpontons, helemaal afgezonderd in de mooie natuur. Wij kiezen voor het ponton bij de Well of the Seven Heads. Volgens de boekjes vermoordde de ene clan hier in de buurt het hoofd van een andere clan. Jaren later nam de ‘onthoofde’ clan wraak en vermoordde zeven familieleden van de andere clan.

Zeven hoofden aan hun haren bijeengehouden 

door een hand die ook nog het mes vasthoudt...

Waar wij liggen is een natuurlijke bron en het verhaal is dat op deze plek de zeven hoofden in het bronwater werden schoongespoeld. Precies boven de bron staat een monument met bovenop een hand die zeven hoofden bij de haren vasthoudt.

Terwijl we bij het monument rondkijken zien we onze BBC-presentator ook weer op een bankje zitten, terwijl de cameraman, producer en geluidsvrouw driftig bespreken hoe ze de shots zullen gaan nemen. Uiteindelijk kiezen ze ervoor om dat vanaf ons ponton vlak voor onze boot te doen. De producer vraagt nog even of de cameraman bij ons vanaf de punt mag filmen. Hij zal zijn schoenen uitdoen…  Geen probleem natuurlijk, maar uiteindelijk kiest de cameraman toch voor de steiger. Helaas…  anders was de Brandaen nog beroemder geworden.

Groen, in alle tinten

We liggen hier superrustig met drie boten bijeen. Een Engelsman, twee Zwitsers die met een motorboot in een week het kanaal op en neer doen en wij. Voor het eerst ‘zwemmen’ we achter de boot: even erin en dan snel eruit en onder de warme douche. Zoet water hier, dat wel.

Naast ons ligt een bootje al heel lang voor anker, volgens ons met alleen 
een oudere vrouw aan boord. Ze houdt zo te zien van tuinieren